Βιογραφικό

Ο Οδοντίατρος-Προσθετολόγος Κωνσταντίνος Στ. Πάλλης γεννήθηκε στην Αθήνα και ολοκλήρωσε τη σχολική του εκπαίδευση στο ιδιωτικό εκπαιδευτήριο «Ελληνική Παιδεία» με επαίνους αριστείας σε έκαστο σχολικό έτος.

Ακολούθως εισήχθη και πραγματοποίησε τις προπτυχιακές του σπουδές στην Οδοντιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών απ’ όπου και αποφοίτησε το 1998.

Εν συνεχεία πραγματοποίησε τη μεταπτυχιακή του εκπαίδευση ως εξής:

1998 - 1999 Fellowship in Biomedical Sciences at Baylor College of Dentistry, The Texas A&M University System Health Science Center, USA
1999 - 2002 Ειδικότητα στην Προσθετική, Certificate in Prosthodontics at Baylor College of Dentistry, The Texas A&M University System Health Science Center, USA
1999 - 2002 Master of Science in Biomaterials με τίτλο εργασίας «Fracture resistance of three all-ceramic restorative systems for posterior applications» at Baylor College of Dentistry, The Texas A&M University System Health Science Center, USA
2003 - 2012 Διδακτορική Διατριβή στην βασική επιστήμη των Οδοντιατρικών Βιοϋλικών με τίτλο διατριβής «Αξιολόγηση δύο αμιγώς ολοκεραμικών διαβλεννογόνιων εμφυτευματικών τμημάτων εσωτερικής ένωσης (Straumman-Xive, Friadent)» στην Οδοντιατρική Σχολή Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με βαθμό «Άριστα»

Ολοκλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις υπηρετώντας στον στρατό ξηράς (ΥΓ) στην Άρτα, Ρόδο, Κάσο και Μεσολόγγι και εξέλαβε δύο τιμητικούς επαίνους για την προσφορά του.

Από το 2004 διατηρεί ιδιωτικό οδοντιατρείο στη Νέα Μάκρη Αττικής εξειδικευμένο στην αισθητική οδοντιατρική, προσθετική, εμφυτευματολογία και αντιμετώπιση γναθοπροσωπικού πόνου.

Κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών του σπουδών στις Ηνωμένες Πολιτείας Αμερικής διετέλεσε Teaching Assistant στο Baylor College of Dentistry, The Texas A&M University System Health Science Center, USA.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα υπήρξε Επιστημονικός Συνεργάτης του Εργαστηρίου Προσθετικής της Οδοντιατρικής Σχολής του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Πιο συγκεκριμένα συμμετείχε στην εργαστηριακή άσκηση των προπτυχιακών φοιτητών του 5ου και 6ου εξαμήνου, καθώς και στην κλινική άσκηση των προπτυχιακών φοιτητών του 7ου και 8ου εξαμήνου.

Είναι μέλος πολλών επιστημονικών εταιριών τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό ορισμένες εκ των οποίων είναι ο Οδοντιατρικός Σύλλογος Αττικής, η Ελληνική Προσθετική Εταιρία, European Prosthodontic Association κ.α.

Αδιάλειπτα συμμετέχει ενεργά και παρακολουθεί πλήθος σεμιναρίων, συνεδρίων, συμποσίων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Η επιστημονική του δραστηριότητα είναι πλούσια και περιλαμβάνει ανακοινώσεις, επιτραπέζιες επιδείξεις, επιτοίχιες παρουσιάσεις (poster), ομιλίες σε ελληνικά και διεθνή συνέδρια εκ των οποίων τα σημαντικότερα συνοψίζονται:

Ελεύθερες Ανακοινώσεις σε Ελληνικά Επιστημονικά Συνέδρια

1- «Τεχνικές αποτύπωσης για εμφυτευματικές αποκαταστάσεις»

Πανελλήνιο Συνέδριο Ελληνικής Εταιρείας Οστεοενσωμάτωσης

Επιτραπέζιες Επιδείξεις σε Ελληνικά Επιστημονικά Συνέδρια

2- «Τεχνητά τοιχώματα»

3- «Σύγκλειση στο εργαστήριο»

Επιτοίχιες Παρουσιάσεις (Poster) σε Ελληνικά Επιστημονικά Συνέδρια

4- «Σύγχρονες τεχνικές κατασκευής μεταβατικών αποκαταστάσεων»

12ο Επιστημονικό Συνέδριο Φοιτητών Οδοντιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ

Επιτοίχιες Παρουσιάσεις (Poster) σε Διεθνή Επιστημονικά Συνέδρια

5- “Soft tissue replication techniques in implant dentistry”

American Academy of Fixed Prosthodontics annual meeting

Ομιλίες σε Ελληνικά Επιστημονικά Συνέδρια

6- «Σχεδιασμός μεταλλικής δοκού για ακίνητες προσθετικές αποκαταστάσεις επί εμφυτευμάτων»

2ο Πανελλήνιο Οδοντοτεχνικό Συνέδριο

7- «Σύγκριση δύο αμιγώς ολοκεραμικών διαβλεννογόνιων εμφυτευματικών τμημάτων»

Ομιλίες σε Διεθνή Επιστημονικά Συνέδρια

8- “Challenging approaches in restorative dentistry”

Advanced perio-prostho course

Ομιλίες σε Επιστημονικές Εταιρείες

9- «Τεχνικές αποτύπωσης και μεταβατικές αποκαταστάσεις σε εμφυτεύματα»

Επιστημονική Διημερίδα Εταιρείας Οδοντικής Προσθετικής Ελλάδος

10- «Αρχές οδοντικών παρασκευών αισθητικών αποκαταστάσεων»

4ο Περιφερειακό Συνέδριο Κρήτης Εταιρείας Οδοντικής Προσθετικής Ελλάδος

11- «Αρχές εμφυτευματικών αποκαταστάσεων»

Επιστημονική Συνεδρία Εταιρείας Οδοντικής Προσθετικής Ελλάδος

12- «Μεταβατικές αποκαταστάσεις επί εμφυτευμάτων»

5ο Περιφερειακό Συνέδριο Εταιρείας Οδοντικής Προσθετικής Ελλάδος στο Συνεδριακό Κέντρο Θεσσαλίας Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος

13- «Εκτεταμένες εμφυτευματικές αποκαταστάσεις»

Επιστημονική Διημερίδα Εταιρείας Οδοντικής Προσθετικής Ελλάδος, Οδοντιατρική Σχολή ΕΚΠΑ

14- «Τεχνικές αποτύπωσης σε εμφυτευματικές αποκαταστάσεις»

7ο Περιφερικό Συνέδριο Εταιρείας Οδοντικής Προσθετικής Ελλάδος

15- «Σχεδιασμός και λύσεις εκτεταμένων επιεμφυτευματικών αποκαταστάσεων»

1η Εαρινή Πειραϊκή Σύνοδος, Στάδιο Ειρήνης & Φιλίας

16- «Σχεδιασμός ακίνητων επιεμφυτευματικών αποκαταστάσεων»

15η Πανθεσσαλική Οδοντιατρική Σύνοδος

Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό δημοσιεύσεων και επιστημονικών άρθρων σε ελληνικά και διεθνή περιοδικά εκ των οποίων τα σημαντικότερα συνοψίζονται:

Μεταπτυχιακή Διπλωματική Εργασία

1- “Fracture resistance of three all-ceramic restorative systems for posterior applications”

Konstantinos Pallis

The failure load of all-ceramic crowns are influenced not only by the fracture resistance of the component materials but also by prosthesis geometry and size and location of flaws, thus there is a need for a study that compares the fracture resistance of all-ceramic systems using a simple and reproducible specimen geometry that includes flaws occurring at material interfaces.

The research aim was to compare the in vitro fracture resistance and origin of failure of simulated first molar crowns fabricated using 3 all-ceramic systems, IPS Empress 2, Procera AllCeram, and In-Ceram Zirconia.

Twenty axisymmetric crowns of each system were fabricated to fit a preparation with 1.5 to 2.0-mm occlusal reduction. The center of the occlusal surface on each of 15 specimen per ceramic system was axially loaded to fracture in a universal testing machine, and the maximum load (N) was recorded. Fractured surfaces were examined using optical and electron microscopy to determine the most prevalent origin of failure in each ceramic system. Five crowns per system were sectioned, and thickness of the luting agent, core material, and veneer porcelain layers were measured. The 95% confidence intervals of the Weibull modulus and characteristic failure load were compared between the 3 systems. Two-way multivariate analysis of variance was used to analyze the thickness of the luting agent, ceramic core, and veneer porcelain layers (a=.05).

The 95% confidence intervals for Weibull modulus were 1.8 to 2.3 (IPS Empress 2), 2.8 to 3.6 (Procera AllCeram), and 3.9 to 4.9 (In-Ceram Zirconia). The 95% confidence intervals for characteristic failure load were 771 to 1115 N (IPS Empress 2), 859 to 1086 N (Procera AllCeram), and 998 to 1183 (In-Ceram Zirconia). The origin of failure was most commonly found at the interface between the ceramic core and veneer porcelain for IPS Empress 2 and between the ceramic core and luting agent layer for the other systems.

There was no significant difference in fracture resistance; however, there was a significant difference in failure origin between the all-ceramic systems studied.

Διδακτορική Διατριβή

2- «Αξιολόγηση δύο αμιγώς ολοκεραμικών διαβλεννογόνιων εμφυτευματικών τμημάτων εσωτερικής ένωσης (Straumman-Xive, Friadent)»

Κωνσταντίνος Στ. Πάλλης

Η εμφυτευματολογία αποτέλεσε μία από τις σπουδαιότερες επιτεύξεις της θεραπευτικής και επανορθωτικής οδοντιατρικής. Από την στιγμή που υπερκαλύφθηκε το πρωταρχικό στάδιο της οστεοενσωμάτωσης ως προς το μοναδικό κλειδί επιτυχίας, η σύγχρονη πρόκληση είναι να διασφαλιστεί η λειτουργικότητα και η αισθητική απόδοση της προσθετικής αποκατάστασης επί εμφυτευμάτων. Τα πλεονεκτήματα της χρήσης ολοκεραμικών διαβλεννογόνιων τμημάτων στην προσθετική αποκατάσταση επί εμφυτευμάτων μπορεί να οδηγούν στην κατάλληλη επιλογή των αντίστοιχων διαβλεννογόνιων τμημάτων, έτσι ώστε να έχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα σε παράγοντες όπως: διαπερατότητα φωτός, αισθητικές αποκαταστάσεις με αποχρώσεις ανάλογες των φυσικών δοντιών και η μέγιστη δυνατή βιοσυμβατότητα. Περαιτέρω, όμως, υπάρχουν μειονεκτήματα, όπως είναι η αντοχή στην θραύση. Σήμερα, οι περισσότερες κατασκευάστριες εταιρείες οδοντιατρικών κεραμικών προσφέρουν ολοκεραμικά διαβλεννογόνια τμήματα, τα οποία μπορεί να είναι: α) προκατασκευασμένα και β) κατασκευασμένα από οδοντοτεχνίτη σύμφωνα με προκαθορισμένες προδιαγραφές ή με την βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή.

Το οξείδιο του ζιρκονίου ή ζιρκονία παρουσιάζει παρόμοιες μηχανικές ιδιότητες με τα μέταλλα, ενώ η απόχρωσή του ταιριάζει με αυτή των φυσικών δοντιών. Η μερικώς σταθεροποιημένη yttrium-ζιρκονία επιδεικνύει ιδιότητες παρόμοιες με τις προαναφερθείσες απαιτήσεις. Το οξείδιο του ζιρκονίου πρωτοχρησιμοποιήθηκε για ιατρικούς σκοπούς το 1969. Οι Helmer και Driskell πρωτοεμφάνισαν αυτό σαν καινούργιο υλικό ορθοπεδικής χρήσης σε χειρουργικά εμφυτεύματα, και το παρουσίασαν σαν υποκατάστατο των προσθέσεων τιτανίου ή αλουμινίου σε αποκαταστάσεις γοφού. Το πρώτο ολοκεραμικό διαβλεννογόνιο τμήμα επί εμφυτευμάτων ήταν το Zirabut® (Wolhwend Innovative, Zurich, Switzerland), το οποίο κατασκευάστηκε το 1997. Ήταν η αρχή πολλών νέων ολοκεραμικών διαβλεννογόνιων τμημάτων.

Ο σκοπός της συγκεκριμένης Διδακτορικής Διατριβής ήταν να αξιολογήσει τα χαρακτηριστικά δύο εμπορικά διαθέσιμων αμιγώς ολοκεραμικών διαβλεννογόνιων τμημάτων.

Δύο διαφορετικοί τύποι αμιγώς ολοκεραμικών διαβλεννογόνιων τμημάτων επί εμφυτευμάτων χρησιμοποιήθηκαν: (a) ITI Anatomic IPS e.max, ITI Dental Implant System, Institute Straumman AG, Waldenburg, Switzerland and (b) Dentsply, Friadent, Xive Cercon Abutment Straight.

Ένα δείγμα από το κάθε εμφυτευματικό σύστημα αξιολογήθηκε ως προς τις όμμορες επαφές μεταξύ κεραμικού διαβλεννογόνιου τμήματος και εσωτερικής ένωσης του κυρίως εμφυτεύματος. Η αξιολόγηση αυτή έγινε με την χρήση ψηφιακών οπισθοφατνιακών ακτινογραφιών πριν και μετά την τελική κοχλίωση των διαβλεννογόνιων τμημάτων. Οι εξεταζόμενες ψηφιακές οπισθοφατνιακές ακτινογραφίες ήταν μεγαλύτερες από τις κλασσικές αναλογικές και υψηλής ανάλυσης.

Το φορτίο αποφόρτισης δύο ολοκεραμικών διαβλεννογόνιων τμημάτων, ένα από κάθε εμφυτευματικό σύστημα, μετρήθηκε πέντε φορές για κάθε δείγμα. Κάθε μέτρηση καταγράφθηκε με ψηφιακό ροπόκλειδο. Μεταξύ κοχλίωσης και αποκοχλίωσης υπήρξε διάστημα δύο λεπτών.

Δέκα ολοκεραμικά διαβλεννογόνια τμήματα από το κάθε εμφυτευματικό σύστημα εξετάστηκαν για στατικό φορτίο θραύσης με την χρήση του μηχανήματος Instron σε ταχύτητα 5 mm/minute. Τα τελικά φορτία θραύσης κατεγράφησαν. Τα αποτελέσματα χρησιμοποιήθηκαν τόσο για την σύγκριση των δύο εξεταζόμενων εμφυτευματικών συστημάτων όσο και για την σύγκριση των εμφυτευματικών συστημάτων αυτών με ανάλογα εμφυτευματικά συστήματα που χρησιμοποιούν το ίδιο υλικό κατασκευής αλλά διαφορετική τεχνοτροπία.

Με τους περιορισμούς της παρούσας Διδακτορικής Διατριβής τα αποτελέσματα έδειξαν: i) Τα προκατασκευασμένα αμιγώς ολοκεραμικά διαβλεννογόνια τμήματα μπορούν να ανταπεξέλθουν σε μεγαλύτερες δυνάμεις από εκείνες που αναπτύσσονται στον πρόσθιο οδοντικό φραγμό που πρόκειται να χρησιμοποιηθούν. ii) Το μέσο φορτίο θραύσης του κάθε εμφυτευματικού συστήματος δεν ήταν στατιστικά σημαντικό. Το ίδιο όμως δεν συνέβαινε για τα άρκα αυτού (ελάχιστο και μέγιστο φορτίο). Iii) Το μέσο φορτίο θραύσης του κάθε εξεταζόμενου εμφυτευματικού συστήματος ήταν πλησίον των μέσων τιμών θραύσης άλλων ολοκεραμικών συστημάτων, κατασκευασμένων από το ίδιο υλικό – οξείδιο του ζιρκονίου, αλλά με διαφορετική τεχνική κατασκευής. iv) Οι όμμορες επαφές διαβλεννογόνιου τμήματος – εμφυτεύματος ήταν διαφορετικές πριν και μετά την τελική κοχλίωση κυρίως για το εμφυτευματικό σύστημα Friadent, Dentsply. v) Οι όμμορες επαφές μεταξύ διαβλεννογόνιων τμημάτων και κυρίως εμφυτεύματος ήταν διαφορετικές μεταξύ των δύο εξεταζομένων εμφυτευματικών συστημάτων. vi) Το μέσο φορτίο θραύσης μεταξύ των εξεταζομένων διαβλεννογόνιων τμημάτων ήταν διαφορετικό, ίσως εξαιτίας του διαφορετικού σχήματος και μήκους αυτών. vii) Το μέσο φορτίο αποφόρτισης ήταν: α) 29.96 Ncm για το εμφυτευματικό σύστημα ITI Straumman και β) 24.54 Ncm για το εμφυτευματικό σύστημα Friadent, Dentsply. viii) Για κάθε εμφυτευματικό σύστημα ο οδοντίατρος οφείλει να ακολουθήσει συγκεκριμένες παραμέτρους ούτως ώστε να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα. ix) Και τα δύο ολοκεραμικά διαβλεννογόνια τμήματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν κλινικά με λιγότερα ενδιάμεσα στάδια (επεξεργασία και κατασκευή σε οδοντοτεχνικό εργαστήριο) απ’ ότι άλλα κεραμικά εμφυτευματικά συστήματα.

Άρθρα σε Ελληνικά Επιστημονικά Περιοδικά

3- Κωνσταντίνος Στ. Πάλλης, Σπυρίδων Αθ. Δουκουδάκης:

«Κριτήρια επιλογής και εξέλιξη διαβλεννογόνιων τμημάτων των οδοντικών εμφυτευμάτων»

Ευρωπαϊκό Περιοδικό της Οδοντιατρικής Επιστήμης 2012,1:32-43

(Βιβλιογραφική Ανασκόπηση)

Σήμερα, υπάρχουν τουλάχιστον 20 διαφορετικές γεωμετρικές μορφές εφαρμογής των διαβλεννογόνιων τμημάτων. Το ενδιαφέρον εστιάζεται στις εσωτερικές ενώσεις. Για να αποφευχθεί η αποτυχία της σύνδεσης εμφυτεύματος-διαβλεννογόνιου τμήματος, θεωρείται αναγκαία η προσκόλληση σε συγκεκριμένους παραμέτρους. Οι παράμετροι αυτοί είναι: η βέλτιστη αντοχή και εφαρμογή, η ελάχιστη περιστροφική χαλάρωση, οι καλύτερες φυσικές ιδιότητες, ένα προβλέψιμο σημείο επαφής και η βέλτιστη εφαρμογή ροπής. Οι προαναφερθείσες απαιτήσεις είναι πολύ πιο αναγκαίες σε υλικά όπως τα ολοκεραμικά. Με αφορμή αυτό το λόγο, τα σύγχρονα ολοκεραμικά διαβλεννογόνια τμήματα έχουν κατασκευασθεί από κεραμικά υψηλής αντοχής, όπως το οξείδιο του αργιλίου (αλουμίνα) και το ζιρκόνιο. Τα διαβλεννογόνια τμήματα ζιρκονίου είναι διαθέσιμα, στον οδοντίατρο, σε διάφορα γεωμετρικά σχήματα, ανάλογα με τον τύπο του εμφυτεύματος της εταιρείας που θα χρησιμοποιηθεί. Ένας κύριος διαχωρισμός είναι αυτός της εξωτερικής-εσωτερικής ένωσης. Περαιτέρω, τα διαβλεννογόνια τμήματα ζιρκονίου εσωτερικής ένωσης χωρίζονται σε: α) δύο μερών (κεραμικό με μεταλλική εσωτερική ένωση) και β) αμιγώς ολοκεραμικό.

4- Κων/νος Στ. Πάλλης

«Ολοκεραμικά στηρίγματα οδοντικών εμφυτευμάτων»

Οδοντοστοματολογική Πρόοδος 2013 67(2):216-224

(Βιβλιογραφική Ανασκόπηση)

Η σύγχρονη εξέλιξη στην Οδοντιατρική επιστήμη οδήγησε στην ευρεία χρήση των οδοντιατρικών εμφυτευμάτων. Σκοπός της εξέλιξης αυτών αποτελεί η τελική προσθετική εργασία να παρέχει το καλύτερο δυνατό θεραπευτικό αποτέλεσμα μηχανικά, λειτουργικά και αισθητικά. Για να επιτευχθεί ο σκοπός αυτός, οι κατασκευάστριες εταιρείες εμφυτευμάτων, δημιούργησαν εμφυτευματικά στηρίγματα, ικανά να καλύπτουν τις προαναφερθείσες ανάγκες. Περαιτέρω εξέλιξη των στηριγμάτων επί εμφυτευματικών αποκαταστάσεων αποτελούν τα ολοκεραμικά στηρίγματα. Τα ολοκεραμικά στηρίγματα επί εμφυτευμάτων τα τελευταία 20 χρόνια έχουν εξελιχθεί, έτσι ώστε να παρέχουν ικανοποιητικό αισθητικό, θεραπευτικό και λειτουργικό αποτέλεσμα για τον σύγχρονο οδοντίατρο και κατ’ επέκταση για τον ασθενή. Οι κατηγοριοποιήσεις αυτών εξαρτώνται από το υλικό κατασκευής, τον τρόπο κατασκευής και τον τρόπο σύνδεσης. Οι τρεις προαναφερθέντες παράγοντες αποτελούν κριτήρια για την επιλογή του αντίστοιχου εμφυτευματικού στηρίγματος. Επιπλέον κριτήρια είναι: το καλύτερο δυνατό θεραπευτικό αποτέλεσμα, η ευχρηστία από τον οδοντίατρο και αντίστοιχα από τις πληροφορίες που θα λάβει ο οδοντοτεχνίτης προσαρμοζόμενα με το κόστος της τελικής προσθετικής θεραπείας. Επίσης οφείλεται να αξιολογηθεί η θέση, η χρήση και οι ιδιάζουσες έξεις του ασθενούς κατά την μάσηση ώστε η τελική οδοντιατρική θεραπεία να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Με την χρήση σύγχρονων ολοκεραμικών στηριγμάτων επί εμφυτευμάτων επιτυγχάνονται κυρίως: βέλτιστα αισθητικά αποτελέσματα, υψηλές δυνάμεις αντοχής στην θλίψη και βέλτιστη βιοσυμβατότητα εάν και εφόσον τηρηθεί το κατάλληλα προσαρμοσμένο για τον ασθενή κλινικό πρωτόκολλο.

Το πρωτόκολλο αυτό εξατομικεύει την χρήση των ολοκεραμικών εμφυτευματικών στηριγμάτων στον κάθε ασθενή έτσι ώστε να έχουμε την μικρότερη κόπωση αυτών και κατ’ επέκταση μηδενική θραύση. Κλινικές μελέτες έδειξαν ότι τα εμφυτευματικά στηρίγματα Ζιρκονίου έφθασαν σε ποσοστά επιτυχίας έως 100%.

Άρθρα σε Διεθνή Επιστημονικά Περιοδικά

5- Konstantinos Pallis, Jason A. Griggs, Ronald D. Woody, Guillermo E. Guillen and Amp W. Miller

“Fracture resistance of three all-ceramic restorative systems for posterior applications”

J Prosthet Dent 2004;91:561-9

(Ερευνητική Εργασία)

Statement of problem: The failure load of all-ceramic crowns are influenced not only by the fracture resistance of the component materials but also by prosthesis geometry and size and location of flaws, thus there is a need for a study that compares the fracture resistance of all-ceramic systems using a simple and reproducible specimen geometry that includes flaws occurring at material interfaces.

Purpose: The research aim was to compare the in vitro fracture resistance and origin of failure of simulated first molar crowns fabricated using 3 all-ceramic systems, IPS Empress 2, Procera AllCeram, and In-Ceram Zirconia.

Material and methods: Twenty axisymmetric crowns of each system were fabricated to fit a preparation with 1.5 to 2.0-mm occlusal reduction. The center of the occlusal surface on each of 15 specimen per ceramic system was axially loaded to fracture in a universal testing machine, and the maximum load (N) was recorded. Fractured surfaces were examined using optical and electron microscopy to determine the most prevalent origin of failure in each ceramic system. Five crowns per system were sectioned, and thickness of the luting agent, core material, and veneer porcelain layers were measured. The 95% confidence intervals of the Weibull modulus and characteristic failure load were compared between the 3 systems. Two-way multivariate analysis of variance was used to analyze the thickness of the luting agent, ceramic core, and veneer porcelain layers (a=.05).

Results: The 95% confidence intervals for Weibull modulus were 1.8 to 2.3 (IPS Empress 2), 2.8 to 3.6 (Procera AllCeram), and 3.9 to 4.9 (In-Ceram Zirconia). The 95% confidence intervals for characteristic failure load were 771 to 1115 N (IPS Empress 2), 859 to 1086 N (Procera AllCeram), and 998 to 1183 (In-Ceram Zirconia). The origin of failure was most commonly found at the interface between the ceramic core and veneer porcelain for IPS Empress 2 and between the ceramic core and luting agent layer for the other systems.

Conclusions: There was no significant difference in fracture resistance; however, there was a significant difference in failure origin between the all-ceramic systems studied.

6- Ioannis Konstantinidis, Georgios Kotsakis, Konstantinos Pallis and Michael Horst Walter

“A novel technique for the direct fabrication of fixed interism restorations”

J Prosthet Dent 2013;109:198-201

(Κλινικό Θέμα)

This article describes an alternative technique for the fabrication of interim restorations. A thermoplastic, vacuumformed template and translucent vinyl polysiloxane material are combined in the waxed diagnostic cast to fabricate a matrix in which the interim material can be placed. With this matrix, a variety of materials, such as dual-polymerized or light-polymerized resins, can be used in a predictable way. The major advantage of this technique is that it allows for the fabrication of accurate restorations with excellent reproduction of surface anatomy and for alterations of the tooth shape with light-polymerized materials.